Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Duo Reges: constructio interrete. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Sed quid sentiat, non videtis. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas.

Bork: Itaque his sapiens semper vacabit.
Bork: Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere?
Stoici scilicet.: Apparet statim, quae sint officia, quae actiones.
Ita prorsus, inquam;: Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.

Quid, cum volumus nomina eorum, qui quid gesserint, nota
nobis esse, parentes, patriam, multa praeterea minime
necessaria?

Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum.

Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.
Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.
Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae.
Pauca mutat vel plura sane;
Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?
Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint.

Et ego: Piso, inquam, si est quisquam, qui acute in causis videre soleat quae res agatur.
Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit.
Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina.
Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia.
Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio.

A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Sed residamus, inquit, si placet. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.

At hoc in eo M.

Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Restatis igitur vos; Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus.

Ne seges quidem igitur spicis uberibus et crebris, si avenam uspiam videris, nec mercatura quaestuosa, si in maximis lucris paulum aliquid damni contraxerit.